داستان جالب منصور حلاج و جذامی ها..

 

 

همه می‌دانید بیماران جذامی چهره‌های خیلی دردناکی دارند، طوریکه هر کسی نمی‌تواند به آن ها نگاه کند. البته الان این افراد خیلی کم شده‌اند و جلوی این بیماری تا حدود بسیار زیادی گرفته شده است.

 

ظهر یکی از روز های گرم ماه رمضان منصور حلاج از کنار خرابه ای که جذامی ها در آن بودند می گذشت جذامی ها در حال خوردن غذا بودند غذا که چه ! ته دیگ ها و پس مانده های غذای مردم بود.

یکی از آنها به منصور گفت بفرما ناهار منصور گفت مزاحم نیستم؟ گفتند نه و منصور با آنها مشغول غذا حوردن شد چند لقمه ای خورد .

جذامیان گفتند : دیگران بر سفره ی ما نمی نشینند و از ما می ترسند .

حلاج گفت : آنها روزه اند و سپس بلند شد تشکر کرد و رفت.

در راه دست به آسمان برد و گفت خدایا روزه ام را قبول کن !

یکی از دوستانش او را دید و گفت ولی من دیدم تو با جذامی ها داشتنی غذا می خوردی؟!!!

حلاج گفت : ما مهمان خدا بودیم ، روزه شکستیم ولی دل نشکستیم .

 

گفت آن منصور روزه بشکنم
به بود ، اما دلی را نشکنم !

آن جماعت غرق در یاد خدا
گشته و از هر تجلی شد جدا

من خدا را در خرابه یافتم
عشق میدادند و من میبافتم

ریسمان عشق او بر گردنم
گاه در گلزار و گه در گلخنم...

 

حکایت گرسنگی سلطان محمود

 

سلطان محمود را در حالت گرسنگی خوراک بادنجان بورانی پیش آوردند. خوشش آمد. گفت: «بادنجان طعامی است خوش.» ندیمی به تعریف از بادنجان پرداخت. سلطان چون سیر شد، گفت: «بادنجان سخت مضر چیزی است.» ندیم باز درباره مضرات بادنجان زیاده روی کرد. سلطان گفت: «ای مردک تا این زمان به تعریف از آن می پرداختی؟»

 

گفت: «من ندیم توأم، نه ندیم بادنجان. مرا چیزی باید بگویم که تو را خوش آید، نه بادنجان را».

عبید زاکانی ادیب توانا در این حکایت طنز به زیبایی، چهره نازیبای افراد چاپلوس را می نمایاند که می کوشند با چرب زبانی، ضدارزش ها را ارزش و بدی ها را نیکی، پلیدی ها را زیبا و یا برعکس اینها نشان دهند و مردم را بفریبند.

شگفتا که بیشتر افراد ضعیف و فرومایه که چیزی بارشان نیست و بر اثر روابط و زد و بندها به مقام و موقعیتی دست یافته اند، از مدح و ستایش این گونه افراد لذت می برند و بساطشان را روز به روز گسترش می دهند، ولی افراد بالیاقت و شایسته که نیازی به تعریف و تمجید بی جا نمی بینند، به شدت با آنها مقابله می کنند.

امام علی علیه السلام می فرماید: «زنهار پرهیز کن از چاپلوسی و تملق که از خصلت ایمان نیست».

ناگفته نماند تملق و چاپلوسی، شخصیت گوینده را تخریب و مخاطب را مغرور می سازد.

 

 

فقر از دید یک کودک

روزی یک مرد ثروتمند, پسر بچه ی کوچکش را به یک ده برد
تا به او نشان دهد مردمی که در آنجا زندگی می کنند,چقدر فقیر هستند.
آنها یک روز و یک شب را در خانه ی محقر یک روستایی به سر بردند.
در راه بازگشت و در پایان سفر,مرد از پسرش پرسید:
((نظرت در مورد مسافرتمان چه بود؟))

پسر پاسخ داد: ((عالی بود پدر!))
پدر پرسید: ((آیا به زندگی آنها توجه کردی؟))
پسر پاسخ داد: ((فکر میکنم!))
و پدر پرسید: ((چه چیزی از این سفر یاد گرفتی؟))
پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت:
((فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آنها چهار تا
ما در حیاتمان یک فواره داریم و آنها رودخانه ای دارند که نهایت ندارد.
ما در حیاتمان فانوسهایی تزیینی داریم و آنها بی نهایت ستاره دارند.
حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آنها بی انتهاست!))

در پایان حرفهای پسر,زبان مرد بند آمده بود.
پسر اضافه کرد: ((متشکرم پدر که به من نشان دادی ما واقعا چقدر فقیر هستیم!))

داستان کوتاه زن پارچه باف و پرنده

 
زنى به حضور حضرت داوود آمد و گفت :
اى پیامبر خدا ، پروردگار تو ظالم است یا عادل؟
حضرت داوود فرمود: خداوند عادلى است که هرگز ظلم نمى کند.

سپس فرمود: مگر چه حادثه اى براى تو رخ داده است که این سؤال را مى کنى؟
زن گفت : من بیوه زن هستم و سه دختر دارم ، با دستم، ریسندگى مى کنم. دیروز شالِ بافته خود را در میان پارچه اى گذاشته بودم و به طرف بازار مى بردم، تا بفروشم، و با پول آن غذاى کودکانم را تهیه سازم. ناگهان پرنده اى آمد و آن پارچه را از دستم ربود و برد. و تـهیـدست و محزون ماندم و چیزى ندارم که معاش کودکانم را تامین نمایم!

هنوز سخن زن تمام نشده بود، ناگهان در خانه حضرت داوود را زدند، حضرت اجازه وارد شدن به خانه را داد ...
ده نفر تاجر به حضور حضرت داوود آمدند، و هر کدام صد دینار (جمعا هزار دینار) نزد آن حضرت گذاردند و عرض کردند:
این پولها را به مستحقش بدهید.

حضرت داوود از آن ها پرسید: علت این که شما دست جمعى این مبلغ را به اینجا آورده اید چیست ؟

عرض کردند : ما سوار کشتى بودیم ، طوفانى برخاست. کشتى آسیب دید، و نزدیک بود غرق گردد و همه ما به هلاکت برسیم. ناگهان پرنده اى دیدیم ، پارچه سرخ بسته ای سوى ما انداخت. آن را گشودیم و در آن شال بافته ای دیدیم. به وسیله آن موردِ آسیب دیده کشتى را محکم بستیم و کشتى بى خطر گردید و سپس طوفان آرام شد و به ساحل رسیدیم. و ما هنگام خطر نذر کردیم که اگر نجات یابیم هر کدام صد دینار بپردازیم ، و اکنون این مبلغ را که هزار دینار از ده نفر ما است به حضورتان آورده ایم، تا هر که را بخواهى به او صدقه بدهی ...

حضرت داوود به زن نگاه کرد و به او فرمود:
پروردگار تو در دریا براى تو هدیه مى فرستد، ولى تو او را ظالم مى خوانى ؟!
سپس ‍ هزار دینار را به آن زن داد و فرمود:
این پول را در تامین معاش کودکانت مصرف کن... خداوند به حال و روزگار تو آگاهتر از دیگران است

 

---