انسانم آرزوست


سلام
کپی مطالب وبلاگ بلامانع است
اگه خواستید میتونید با ذکر منبع مطالب رو منتشر کنید.

گمشده این نسل اعتــماد است نه اعتقــاد
اما افسوس ! که نه بر اعتماد , اعتقادیست
و نه بـــر اعتقــــادشـــان اعتمــــــــــــــاد...

عشق یعنی خـــــــــــدا
یعنی امـــام زمـــــان(ع)
یعنی پـــــــدر و مــــــادر
یعنی همســـر و فــرزند
یعنی همنـــــــوع خودت
و عشق یعنــــی خودت

............................................

مـن خویشــــــاوند هر انســـانی هستم

که خنجــــر در آستین پنـــــهان نمی‌کند.

نه ابـــــــــــرو درهــــــــــــم میکشــــــــد

نه لبخندش ترفنـــد تجــاوز به حق نـان و

ســـــــــایه‌بان دیگــــــــــــــران اســــــت.

مـــــن یک لـــر ِ بلـوچم، یک کـــردِ عــرب،

یک تـــرکٍ فـارس‌، یک آفــریقایی اروپایی

یک استرالیایی آمریکایی و یک آسیایی‌ام،

یک سیــاه‌پوستِ زردپوستِ ســـرخ‌پوستِ

سفیــــدم که نه تنـــها با خــودم و دیگران

کـمترین مشکلی ندارم بلکه بـدون حـــضور

دیگـــران وحشت مــــــرگ را زیـــــر پوستم

احســــــــــــــــــــــــاس میـــــــــــــــکنم.

من انسانی هستم میان انسان‌های دیـگر

بر سیـارهٔ مقــــدس زمین، که بدون حضور

دیگــــــــــران معنـــــــــــــایی نــــــــــدارم.

ترجیح میدهم شعر شیپور باشد،نه لالایی!


"انســـانم آرزوســت"

پیام های کوتاه

آخرین نظرات

پیوندهای روزانه

۱ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «زمانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت» ثبت شده است

زمانه دوخت لبم را به ریسمان سکوت

                                                  که قیمتم بشناسد به امتحان سکوت

منی که خاک نشین بودم از تجلی عشق

                                                   گذشته ام از فلک هم به نردبان سکوت

نهفته باید و بنهفتم آنچه را دیدم

                                                 که عهد عهد غم است و زمان زمانه سکوت

صفای این چمن از مرغان دیگر پرس

                                                 که من خزیده ام اکنون به آشیان سکوت

از این سکوت هم ای باخرد مشو نومید

                                                  چه قصه ها که برون آید از میان سکوت

شکار زیرک از این ورطه نگریزد

                                                  هزار تیر مغان دارد این کمان سکوت

چه شکوه ها که بگوش آید از زبان نگاه

                                                    چه رازها که برون افتد از دهان سکوت

بسی حکایت ناگفتنی به لب دارم

                                                   سرشک روز و شبم بهترین نشان سکوت

فغان سوختگان گوش دیگری خواهد

                                                  چه قصه گویمت ای دل از این جهان سکوت

 

شعر از قرار معلوم مربوط به آقای رحیم معینی می باشد

۵ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۵ دی ۹۴ ، ۱۱:۵۶
انسانم آرزوست