اگرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم

اگرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم

کسی که حرف دلش را نگفت من بودم


دلم برای خودم تنگ میشود ، آری

همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم


نشد جواب بگیرم سلام هایم را

هر آنچه شیفته تر از پی شدن بودم


چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را

اشاره ای کنم : انگار کوه کن بودم


من آن زلال پرست ام در آب گندِ زمان

که فکر صافی یِ آبی چنین لجن بودم


غریب بودم و گشتم غریب تر اما:

دلم خوش است که در غربت وطن بودم

شعر از محمد علی بهمنی