همسر عزیزم؛ مدتهاست دلتنگ حرف زدن با تو هستم...
مدتهاست دلتنگ مهربانی هایت و نگاه پرمهرت هستم که دیر زمانی است حسرت ان بر دلم مانده است.
همان نگاه پر محبتی که اکنون جز صفحات تلگرام و لاین و... چیزی دیگری را نمیبیند.
دلتنگ لحظات کنار هم بودنمان هستم. همان دقایقی که اکنون به ساعتها تبدیل میشود و تو از لابه لای صفحات دنیای مجازی چیزی را می جویی که بدون شک من و فرزندانم در آن سهم خاص و مهمی نداریم!
همسرعزیزم! حواست هست به کودکانم که به جای گذران وقت با تو، مجبور میشوند فقط پای برنامه های تلویزیون و رایانه و... بشینند و به جای خندیدن با تو با کمدین های فلان برنامه و فلان بازی بخندند؟
و چقدر تفاوت دارد لبخند مهربان تو با...!
وقتی تو تمام مطالب دیگران را با لذت میخوانی و لایک میزنی و بلافاصله برای تمام گروه های دوستانه ات کپی میکنی؛ عزیزم..! هیچ میدانی آن لحظه من و فرزندانم نیز احتیاج داریم کسی نگاه منتظرمان را بخواند و لایک کند؟! و با عشق محبتش را در قلبمان کپی کند؟
همسرم چای را که با عشق برایت ریختم سرد شده! نمیبینی؟
میوه هایی که دخترمان برایت پوست کنده در جلوی چشمان معصومش پلاسید...! حواست نیست؟
عزیزم! لطفا لطفا... پسرمان در سن بلوغ است و احتیاج دارد حسش را بفهمی و در آغوشش بگیری و کارهایش را لایک کنی!
مهربانم، محبت وجودت را در قلب مهربان دخترم کپی کن و بگذار از تمام اضطرابهای درونش لفت دهد...
فدای عکس زیبای فتوشاپ شده ات! منظورت را از انتخاب این عکس برای پروفایلت نمیفهمم!
منظور از رمز موبایل و حساسیتت را به گوشی ات نمیفهمم!
از کی تا به حال بین ما چیزی پنهانی بوده؟
از کی تا به حال دیوار بی اعتمادی بین ما رشد کرد که من نفهمیدم؟
خوبِ من! تو میتوانی با دستکاری تنظیمات گوشی ات همیشه انلاین بودنت و چت کردنت را از چشمان من پنهان کنی؛ ولی عزیزم اگر گناه میکنی که بینای تو کس دیگریست...! و اگر نه! این همه پنهان کاری چرا؟
فضای مجازی تو را و عشق تو را از ما گرفته است...
عزیزِ رفته از دست! بازگرد... بازگرد...
فرزندانم خودِ واقعی تو را می خواهند... همه چیز این دنیای مادی به اندازه کافی مجازی و دروغین هست... عزیزم لاقل تو واقعی باش...
تکیه گاه زندگی ام تو واقعی باش...
