آشیان عنقا

زین همرهان همراز من تنها توئی تنها بیا

باشد که در کام صدف گوهر شوی یکتا بیا

یارب که از دریا دلی خود گوهر یکتا شوی

ای اشک چشم آسمان در دامن دریا بیا

ما ره به کوی عافیت دانیم و منزلگاه انس

ای در تکاپوی طلب گم کرده ره با ما بیا

ای ماه کنعانی ترا یاران به چاه افکنده اند

در رشته پیوند ما چنگی زن و بالا بیا

مفتون خویشم کردی از حالی که آن شب داشتی

بار دگر آن حال را کردی اگر پیدا بیا

شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست

گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا

در کار ما پروائی از طعن بداندیشان مکن

پروانه گو در محفل این شمع بی پروا بیا

کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیای دون

اینجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بیا

گر شهریاری خواهی و اقلیم جان از خاکیان

چون قاف دامن باز چین زیر پر عنقا بیا

دیروز غروب عاشقی خود را کشت

 

من ماندم و حلقه طنابی در مشت
با رفتن تو به زندگی کردم پشت
بگذار فردا برسد می شنوی
دیروز غروب ، عاشقی خود را کشت

 

تنها مدارا می کنیم

دنیای این روزای من هم قد تن پوشم شده

انقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده

دنیای این روزای من درگیر تنهاییم شده

تنها مدارا می کنیم دنیا عجب جایی شده

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو با شمع روشن می کنم

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو با شمع روشن می کنم

در حسرت فردای تو تقویممو پر می کنم

هر روز این تنهاییو فردا تصور می کنم

هم سنگ این روزای من حتی شبم تاریک نیست

اینجا به جز دوری تو چیزی به من نزدیک نیست

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو با شمع روشن می کنم

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم

آینده ی این خونه رو با شمع روشن می کنم

دنیای این روزای من همقد تن پوشم شده

انقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده

دنیای این روزای من درگیر تنهاییم شده

تنها مدارا می کنیم دنیا عجب جایی شده

 

دلم مال ِ خودم ، مال ِ کسی نیست

 

ته ِ فنجان ِ من ، فال ِ کسی نیست

دل من ارث و اموال ِ کسی نیست
وجود ِ من ، وجود ِ انحصاری ست

چنان وارستـه ام که نبض ِقلــبم

« الا یا ایهال الحال ِکسی » نیست
دلم ششدانگ تسلیم خودم هست

که یک ذره از آن مال کسی نیست
به یمـن ِ میــوه ِ عقــل و کمــالم

طمع بر میـوه ِ کال ِ کسی نیست
چنـانم متــکی بـر دانـش خــود

که محراب ِ دلم خال ِ کسی نیست
مــدار ِ چرخــش ِ توفــیق ِ عقـلم

شبیه ِ چرخش ِسال ِ کسی نیست

…………

خواهم چو راز پنهان از من اثر نباشد

خواهم چو راز پنهان از من اثر نباشد
تا از نبود و بودم , کس را خبر نباشد
خواهم که آتش افتد در شهر آشنایی
وز ننگ آشنایان , بر جا اثر نباشد ..

گوری بده خدایا ! زندان پیکر من
تا از بهانه جویی , دل دربدر نباشد
پایم چو پایه ی در , یارب شکسته بهتر
تا از حریم خویشم بیرون گذر نباشد ..

چون موج از آن سزایم این سرشکستگی شد
کز صخره های تهمت دل را حذر نباشد
در شام غم که گردد همراز و همدم من ؟
اشکم اگر نریزد , آهم اگر نباشد ...

سیمین منال کاینجا چون شاخ گل نروید
چون دانه هر که چندی خاکش به سر نباشد ..

 

{ سیمین بهبهانی }

دیری است که دل، آن دلِ دلتنگ شدن ها

 

دیری است که دل، آن دلِ دلتنگ شدن ها

بی دغدغه تن داده به این سنگ شدن ها

آه ای نفس از نفس افتاده! کجا رفت

در نای نی افتادن و آهنگ شدن ها؟

پای طلبم بود و به منزل نرسیدم

من ماندم و فرسوده ی فرسنگ شدن ها

ناگاه عشق، عشق نه، چیزی عجیب تر

ناگاه عشق، عشق نه، چیزی عجیب تر
چیزی شبیه زلزله اما، مهیب تر

چیزی غریب مثل نگاه کبوتران
یا مثل چشم های تو ،حتی غریب تر

تقسیم شد نگاه تو و بی نصیب ماند
چشمی که نیست چشمی از او بی نصیب تر

رفتم میان باغ اساطیری گناه
در جست و جوی میوه ای از سیب، سیب تر

تنها همین، همین که بگویم نیافتم
از چشم های روشن تو دلفریب‌تر

با دست های سوخته باز آمدم ولی
عاشق تر و حریص تر و ناشکیب تر

اینک منم غریق تماشای لحظه ها
با چشمی از کبوتر و باران، نجیب تر ..........

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

 

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی                الا بر آن که دارد با دلبری وصالی

 

سعدی

سلام طاووس تنهایی

سلام طاووس تنهایی
چه زیبایی چنان گویا
که تنها مرغ دنیایی
آهای طاووس تنهایی
چرا پرهای زیبایت چنین غم رنگ بنمایی
چرا چشمان حسرت را
سراسر سنگ بنمایی
چرا خورشید دنیا را
چنین کم رنگ بنمایی
سلام طاووس تنهایی
عروس رنگ هایی مادر بکری به زیبایی
پر ناز تو جور دور دنیا خواهد از مایی
بلی رفتند عاشق ها
و خورشید عاشقی هر شب که می خوابد به تنهایی
و ماهی کز تو دارد روی گردانی
به گِردش انجمن صدها ستاره
نور افشانی
پَرَت بالِش، سرت را باز می سایی
و بار دیگر امشب باز
تنهایی

وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه

 

نه کسی منتظر است . . .
نه کسی چشم به راه . . .
نه خیال گذر از کوچه ی ما دارد ماه
وقتی از عشق نصیبی نبری غیر از آه