برادر رزمنده سلام.
من یک دانش آموز دبستانی هستم
خانم معلم گفته بود که برای کمک به رزمندگان جبهه های حق علیه باطل نفری یک کمپوت هدیه بفرستیم.
من با مادرم رفتم از مغازه کمپوت بخرم قیمت هر کدام از کمپوتهارو پرسیدیم
اما قیمت آنها خیلی گران بود...
حتی کمپوت گلابی که قیمتش 25 تومان بودو از همه ارزان تر بود را نمی توانستم بخرم!
آخر پول ما به اندازه سیر کردن شکم خانواده هم نیست!
در راه برگشت کنار خیابان این قوطی خالی کمپوت را دیدم
برداشتم و چند بار با دقت آن را شستم تا تمیز تمیز شد
حالا من یک خواهش از شما برادر رزمنده دارم
هر وقت که تشنه شدید از این قوطی آب بخورید تا من خوشحال بشوم
و فکر کنم که توانستم به جبهه ها کمک کنم.
بچه های توی سنگر برای خوردن آب توی این قوطی نوبت میگرفتند
آب خوردنی که همراهش "چند قطره اشک" بود...
"
حقیقت اینکه :
این مطلب تو اینستاگرام به چشمم خورد، ساختگی باشه یا حقیقی،
من یکی که خیلی آدم سخت باوریم کاملا باور دارم
باور دارم که بچه های ما تو جبهه کارهایی کردن کارستون
باور دارم که خیلی از کارا تو جبهه با معجزه پیش میرفت، آره "معجزه"
باور دارم سربندها کار خودشون رو میکرد
باور دارم با ایمان به خدا میشه هر غیر ممکنی رو ممکن کرد
و باور شد میشه با دست خالی جلوی تمام دنیا ایستاد اگه :
اگه همه همدل و با ایمان باشیم
اگه همه به هدفمون ایمان داشته باشیم
و اگه همه با هم متحد باشیم
اتحاد ، چیزی که امروز بیش از هر چیزی به اون نیاز داریم...
با خوندن این مطلب مثل خیلی از مطالبی که اندر احوالات شهیدان گلمون هست
خیلی به حال امروز خودمو امثال خودم دلم سوخت و ناراحت شدم
که چقدر دنیای کوچیک و بی ارزشو پستی داریم
تمام دنیامون شده شکممون و با عرض معذرت یک وجب زیر شکممون!
هیچ کس و هیچ چیز برامون مهم نیست فقط و فقط خودمون، تمام!!!
